In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Ondanks het feit dat Denemarken maar liefst zestien keer al dan niet gedwongen verstek liet gaan, is het na Zweden het succesvolste Scandinavische land op het songfestival. Ruim de helft van de Deense inzendingen eindigde in de top tien. Vanaf de eerste deelname in 1957 eindigde het land negen jaar achter elkaar bij de beste tien, hoewel dit enigszins geflatteerd is omdat er aanmerkelijk minder landen meededen in de beginjaren van het festival.

In 1963 wonnen de Denen zelfs, hoewel dat een controversiële zege was. De Noorse jury was compleet van de leg en maakte een zooitje van de puntentelling. Besloten werd om eerst de andere landen te laten stemmen om zo Noorwegen de tijd te gunnen orde op zaken te stellen. Bij de tweede poging gaf het land echter totaal andere punten. Een enorm schandaal, want op basis van de in eerste instantie toegekende punten zou niet Denemarken, maar Zwitserland hebben gewonnen. Uiteindelijk eindigde zangeres Esther Ofarim op twee punten achterstand van het echtpaar Grethe & Jorgen Ingmann. Gezegd moet worden dat hun vertolking van hun winnende, muzikaal intrigerende nummer Dansevise op een vernieuwende, bijna hypnotische manier in beeld werd gebracht, hetgeen de jury’s wellicht stimuleerde op dit liedje te stemmen.

Drie jaar later was Denemarken voorlopig voor het laatst op het Eurovisiepodium aanwezig. De toenmalig directeur van de Noorse omroep vond het songfestival van ondermaatse kwaliteit. Onder zijn bewind bleef Noorwegen maar liefst elf keer op rij thuis. Om in 1978 terug te keren. Wat volgde is een reeks acceptabele resultaten, afwisselend top tien en de middenmoot en een incidentele uitschieter naar onderen. Vermeldenswaard is de periode 1986-1990, toen Denemarken vijf keer op rij bij de beste tien eindigde, waarvan drie keer zelfs een topvijfnotering.

Een tweede overwinning liet echter lang op zich wachten, mede omdat ze in de jaren negentig drie keer niet mee mochten doen vanwege te slechte resultaten de jaren er voor. Pas in 2000 was het weer zover, toen de Olsen Brothers met Fly on the wings of love het festival weer naar Denemarken brachten. In 2013 lukte het zangeres Emmelie de Forest nog een keer met Only teardrops. Sindsdien vallen de resultaten ietwat tegen. De afgelopen twee jaar werd Denemarken in de halve finale gediskwalificeerd.

De tekst gaat hieronder verder.

Denemarken

Reiley – Breaking my heart

Na jaren waarin deelnemers van het songfestival vaak rechtstreeks gekatapulteerd leken van talentenjachten als Idols en The Voice is het nu steeds meer jong talent dat zich via TikTok in de kijker weet te spelen. Vaak zijn het zangers met een wat androgyn c.q. transgender voorkomen, dat af en toe als een soort businessmodel lijkt te worden uitgevent.

Reiley is de eerste van de Faeröer Eilanden afkomstige deelnemer aan het songfestival namens Denemarken. Zijn liedje is een vrij onopvallend popdeuntje zoals er tegenwoordig duizenden van worden geproduceerd. Evengoed grote kans dat een jong publiek dit geweldig waardeert. Ik denk wel dat Reiley er verstandig aan doet om zijn kleurrijke videoclip op de een of andere manier op het podium te visualiseren, want stem en liedje zijn van net iets te iel gehalte.